بند ۱۱

تبعید شده بود، در جزیره ای، به اسم تردید. زندانی که زندان بان های آن نمی دانستند جرم زندانی ها ی آن چیست... نمی دانستند چه کسی دزد است و چه کسی قاتل و یا چه کسی...؟ واین آن ها را خیلی آزارمی داد. روزی از فرط جنون به زندانی بند ۱۱ که فکر می کنم او بود حمله کردند.آن قدر او را زدند تا به جرمش اعتراف کند ولی او نگفت. از درد شکنجه به خواب رفت. خواب دید که آزاد شده است از زندان تردید... از بند ۱۱. از صدای برخورد خون به رگ هایش بیدار شد، باز در همان سلول لعنتی بود.گیسوانش را پشت گوش هایش انداخت، صدای خون و رگ آزارش می داد، میخ گوشه ی دیوار را برداشت و جمله ای که زندانی قبلی نیمه کاره رها کرده بود کامل کرد:
آنقدر دوستش دارم... آنقدر دوسش دارم که می خواهم با او یک دست منچ بازی کنم.

www.minifictions.blogfa.com