شادی
با شادی پریدم تو بغل مادرم و ساک پر از پول رو دادم بهش ، مادرم گریه و دعا کرد ، خواهرم زیر سرم اشک شادی ریخت و داداش کوچکم دستم رو بوسید .
پول زیادی بود ، همه بدهی ها رو می تونستم با اون بدم ، تازه وضع زندگی مون هم بهتر می شد .
از در خونه که وارد شدم از حال رفتم ، تازه داشتم زندگی با یک کلیه رو تجربه می کردم .
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
من و قلک
بابا پول تو جیبی ام رو که می داد ، مامان می گفت : بنداز تو قلک
هرروز شکم قلک از پول سر و صدا می کرد و شکم من از بی پولی .
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
انتظار
از همان لحظه ای که مرد خانه را ترک کرد و سر کار رفت ، زن دست بکار شد .
لباس های مرد را تمیز و اتو کرد ، خانه را آراست ، غذای مورد علاقه مرد را پخت و بعد بهترین لباسش را که مرد دوست داشت پوشید و به انتظار مرد نشست .
شب ، وقتی که مرد به خانه برگشت ، خسته بود !
زن بدون آنکه به مرد نگاهی بکند و حرفی بزند سفره شام را پهن کرد .
مرد با خودش گفت : اصلا حوصله مرا ندارد !! با یک لقمه غذا می خواهد دهانم را ببندد ،
و بی آنکه نگاه منتظر زن را ببیند رفت و خوابید .
و زن در حالی که همه شور و نشاط خود را با سفره شام جمع می کرد صبورانه به انتظار بیدار شدم مرد نشست تا بار دیگر سفره را بگسترد .
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
همراه
با آخرین نیروهای مانده ، با ته مانده امید با افسردگی تمام شماره اش را گرفتم ،
بوق سوم گوشی را برداشت :
* سلام ، می آیی امشب با هم یک کم قدم بزنیم ؟ می خوام باهات درد دل کنم
*** برای قدم زدن میایم ولی حوصله حرفاتو ندارم .
* ممنونم و گوشی را قطع کردم
شب ، توی رختخواب سرم را روی بالش گذاشتم و آرام آرام اشک ریختم و با سیاهی اتاق
درد دل کردم …… صبح در حالی که قدری سبک شده بودم باز هم دوست داشتم با کسی قدم بزنم .
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ایست آخر
خیابان کیپ بود و هر چند دقیقه ، یکی دو متر جلو میرفتم ، راهی برای فرار نبود
برای لحظه ای ، حرکت ماشین ها قدری شتاب گرفت .
همه برای گرفتن راه از دیگری و گریختن از تنگنای خیابان عجله داشتند .
در یک لحظه اتفاق افتاد...
با صدای ناهنجار بوق به جلویی کوبیدم ، عقبی کوبید به من و ………
صدای آژیر آمبولانس که از مدتی قبل شنیده می شد قدری بلندتر شد ،
اما کاری از دست کسی برنمی آمد .
چند دقیقه بعد راننده آمبولانس آژیر را خاموش کرد ،
برای همیشه
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
http://www.happali.blogsky.com
روباه
پیرکلاغی بود ، پنیری به منقار داشت . بر روی درختی نشسته بود ،
روباهی می گذشت ، گفت : پنیرت پنیر پیتزاست ؟
کلاغ سرش را به علامت نه بالا انداخت روباه بی اعتنا گذشت .
کلاغ در دل گفت : روباه هم روباه های قدیمی !!
----------------------------------------------------------------
همکلاسی
همیشه لابلای حرف هایش این جملات تکرار می شد :
شاگرد اول کنکور مکانیک که شده بودم ……
دانشجوی ممتاز که شده بودم……
روز جشن فارغ التحصیلی بود که ……
مرد سالار
پدر راهنمایی می کرد و پسر در حالی که نگاهش با چپ و راست شدن دست پدرش همراه شده بود به سخنانش گوش می کرد .
-- زن مثل گردو می مونه باید خردش کرد و بعد مغزش را درآورد و جوید .
-- زن مثل زعفرونه باید حسابی بکوبیش تا خوب عطر و رنگ بده
-- زن مثل نمد میمونه باید یک نقشی بهش داد و تا میخوره کوبید تو سرش تا شکل بگیره
-- زن مثل ……………
پسر فریاد کشید : مواظب باش داره می سوزه …
پدر دستش را گزید و برسرش کوبید و گفت : خدا به دادم برسه این عزیزترین لباس مادرته !!
گرسنگی
-- طفلک بیچاره ! معلوم نبیست از گرسنگی مرده یا از سرما !-- حتماً یکی از این بچه های گدا گشنه خیابونیه که از دست مامورها دررفته .
×× دومی جمله اش رابا چنان لحنی ادا کرد که گویا در مورد موجودی غیر انسان حرف میزند ، گویا کسی داستان دخترک کبریت فروش را برایش تعریف نکرده بود . ××
------------------------------------------------------------------------------------
پیشنهاد
من نظرم اینه که در ابتدا تصمیم خودمونو در مورد داستانک و وبلاگ بگیریم و بعدش داستانک هامونو ارائه کنیم !پاسخ به پارسا
در جواب دوست عزیز پارسا
عرض کنم به حضور مبارکتون که من داستانک هایی که در این بلاگ میذارم از آرشیو قدیمی بلاگ خودم هستش !
یعنی دارم میزارم تا آروم آروم به روز بشه ، در ضمن از حق مولف اتفاده میکنم تا اگرم کسی خواننده داستانک بود یا اگر خواست از اینجا نقل قول کنه بدونه که سورس اصلی داستانک از کجاست !
من پیشنهاد میکنم همه کسانی که داستانک مینویسند اینکارو بکنند
اصولا کسی که داره کاری رو انجام میده ٬ اگه دوست داره گم نام بمونه بهتره که هیچ ردی از خودش نذاره !
ولی اگه میخواد خواننده هاش با اون آشنا بشن ! باید یه راهی برای اینکار بذاره ؟ منطقی ترینش آدرس وبلاگت هستش !
به عنوان مثال شخص بنده خواستم ببینم آقای پارسا که نویسنده داستانک هستن وبلاک اصلیشون چیه ؟ دیگه چه چیزهایی مینویسن ؟ ولی راهی وجود نداشت برای پیدا کردن !
حالا قضاوت کنین من که داستانک می نویسم و منبع رو ذکر میکنم بهتره ؟
یا اینکه مثل بعضی دوستان داستانک خودم رو قسمت کنم یه قسمت اینجا باشه و برای خوندن قسمت بعدی لینک بدم به بلاگه خودم ؟
بنظر من ضعف اصلی اینجا نبود مدیریت و چهارچوب در مورد داستانک هستش
من با پارسا موافقم که یه فونت ثابت داشته باشیم ! یا اگر واقعا نمیتونیم به یه اتحاد دست پیدا کنیم که کوچترینش همین داشتن فونت یکسان هست ٬ مدیر سایت زحمت عوض کردنه فونت رو بکشه !
بنظر من بهتره که اول همه مشکلات رو بیاریم رو و بهشون فکر کنیم و تصمیم بگیریم بعدش شروع یه دادن پست کنیم !
اول شروع کردین ابراز خوشحالی در مورد استارت زدن اینجا !
دوم داستانک دادیم !
سوم داستان طولانی دادیم
چهارم داستانه دنباله دار و ادامه برنامه در وبلاگ خودم ..... ؟!!!
پنجم دوباره تصمیم گیری در مورد چگونگی پست دادن ؟
فکر کنم تو یه حلقه یا بقول ما کامپیوتری ها یه لوپ افتادیم ؟
انتهای لوپ چیه ؟ پشرفت یا کاره بیهوده ؟
-------------------------------------------------------------------------------------
پیشنهاد
سلام به دوستان عزیز که در این بلاگ داستانک مثل من عضو شدن و شروع به فعالیت میکنن !
یکی از همکار ها که دارم پست هاشو میخونم آقای صهیب عبیدی هستش
البته میخوام یه خورده نقد کنم
اینجا چون یه بلاگه گروهیه ٬ فکر میکنم باید یه خورده به حق دیگر نویسندگان هم احترام گذاشت ! آپ کردن پشت سر هم باعث میشه که مطالبی که بعضی از دوستان میزارن در اعماق این بلاگ غرق بشه و شاید هیچکس سراغش نره ! بهتر نیست که بجای اینکه در یک روز ۵ بار پست بدیم ٬ هر ۵ روز یک پست بدیم ؟
یه نکته دیگه هم هستش ٬ بعضی پست ها بیشتر به داستان یا داستان کوتاه شبیه ٬ تا داستانک ؟!!!!
بنظر من عکس گذاشتن هم یه خورده با روحیات اینجا سازگار نیست !
حال این مواردی که بنده بهشون اشاره کردم نظر شخصی هست !
نمیدونم باقی دوستان نظرشون چیه !
---------------------------------------------------
ماندن یا نماندن ؟
--------------------------------------------------------------------------------------------
روزهای بودنش همه با او بیگانه بودند ، کسی نه شاخه گلی میاورد ، نه برایش می خندیدند
و نه می گریستند .
وقتی رفت ، همه أمدند
برایش دسته گل آوردند
سیاه پوشیدند و از رفتنش گریستند .
شاید تنها جرمش نفس کشیدن بود .
-------------------------------------------------------------------------------------------
سوختن
سال ، مدت زیادی است ، یاد آن روزهای اول می افتم . با چه اشتیاقی سر از خاک بیرون
درآوردم ، چقدر روز شماری کردم تا بزرگ شوم ، چه آرزوهایی که نداشتم ، زندگیم لبریز از شور و امید بود .
وقتی بزرگ و بارور شدم ، در محله شده بودم وعده گاه عشاق ، ماوای مسافرها ، بچه های محله یواشکی میوه هایم را می چیدند و این چه غارت دلپذیری بود !!
چه قلب های تپنده ای که روی من حک می شد ، هرچند گاهی خود عشق ها چندان پایدار نبود ولی من یادگاری هایشان را حفظ می کردم .
و حالا آن اسم ها و یادگارها همه خشکیده است و من دیگر یک درخت نیستم ، یک تکه چوب تو خالیم که فقط ریشه در خاک دارد ، ریشه ای که توان جذب زندگی را از دست داده است .
آهی جانسوز از درخت بلند شد .
صبح همه اهالی با تعجب شاهد سوختن درخت بودند !!
----------------------------------------------------------------------------------